De aanhouder wint. Vraag het maar aan Arfaana (17) uit Pakistan.

Kijk haar eens "shinen". En terecht. De weg die Arfaana heeft afgelegd om hier te komen, was lang en complex. Maar het punt op de horizon was altijd helder: dokter worden. Met een diploma in haar hand komt dat moment nu steeds dichterbij. Een inspirerend succesverhaal uit Karachi, Pakistan.

Op zo’n zevenhonderd kilometer noordwaarts begon haar verhaal. Op zoek naar een beter leven verhuisde Arfaana’s familie van Quetta naar Karachi. In haar geboortedorp ontbrak het aan veel. Haar ouders en oudere zussen gingen nooit naar school. “Alle meiden in ons gezin zijn inmiddels getrouwd en zitten voornamelijk thuis”, vertelt Arfaana die haar eigen leven anders voor zich zag. “Ik vroeg mijn vader of ik zou mogen studeren. Hij stemde daarmee in, maar wel tot de vijfde klas. Daarna zou het over zijn.”

Zijn woorden zetten haar aan tot hard studeren. Eenmaal in de vijfde klas was haar vader zo onder de indruk van Arfaana dat zij door mocht gaan. Omdat de leergierige Arfaana zo hard studeerde bleef ze verlegen en vond het moeilijk om met leeftijdsgenootjes sociaal te doen. Dat maakte haar ongelukkig, angstig en onzeker, ondanks de mooie studieresultaten. “Als iemand al tegen mij begon te praten, barstte ik in tranen uit. Ik kon geen normaal gesprek voeren”, aldus Arfaana. Maar dat veranderde snel.

Haar school is namelijk onderdeel van het Right To Play GOAL-programma. In dat programma zorgen sport- en groepsactiviteiten voor meer zelfvertrouwen bij meisjes. Het leert ze beter communiceren en maakt ze onafhankelijker. Dat bleek Arfaana op het lijf geschreven. “Toen ik in de zesde klas meedeed, voelde ik mijzelf veranderen. Ik was niet langer bang om mijn mening te uiten of voor een groep te spreken.”

Terwijl Arfaana volledig tot bloei kwam, ging het haar vader minder goed af. Door een hevige voetblessure kon hij niet langer op straat friet verkopen. Zonder zijn inkomsten kwam haar onderwijstoekomst opeens weer in gevaar. Arfaana twijfelde geen moment. “Ik moest iets doen. Bij Right To Play had ik ook leren zakendoen. Ik haalde mijn vader over om de friet thuis te bakken. Deze nam ik mee naar school en verkocht het in de pauze aan mijn klasgenoten.”

Arfaana herinnert zich nog goed dat haar moeder vaak vertelde dat in haar geboortedorp Quetta geregeld familieleden stierven vanwege het gebrek aan medische zorg. Dat kwam hard binnen bij Arfaana. Ze kreeg een duidelijk doel voor ogen: dokter worden om zo haar familie en andere mensen in armere gedeeltes van het land te kunnen helpen. Alleen waren haar docenten het daar niet mee eens…

Meisjes moeten namelijk iets van kunst of letteren studeren en geen medicijnen, vonden zij. Betekende dat opnieuw een tegenslag voor Arfaana? “Bij Right To Play heb ik geleerd dat je geduldig moet zijn en hoe je uitdagingen het beste te lijf kunt gaan”, glimlacht Arfaana. Ze studeerde nog harder dan eerst en haalde excellente cijfers. Een trotse Arfaana: “De docenten konden er uiteindelijk niet meer omheen dat ik gewoon medicijnen zou moeten gaan studeren.”

Op dit moment studeert Arfaana dan ook volledig gepassioneerd en moedigt ze ook haar jongere zusjes aan om hetzelfde te gaan doen. “Elk meisje heeft het recht om te studeren. We zijn toch niet minder dan de rest?”